انتهای جهان هستی کجاست ؟

بنام خداوند جان آفرین                       حکیم سخن در زبان آفرین

بنام خداوند جان و خرد                        کزین برتر اندیشه برنگذرد

سلام بر همه مهربانان

انتهای جهان هستی کجاست ؟

مطلب را یکی از دوستان ارسال داشته و اینجانب با اندک ویرایشی آن را در این وبلاگ درج نموده ام . در ابتدای مطلب ، ابتدا باید به آدمیان گفت که کجای کارند و در جهان هستی ، مقدارشان چیست . باید تکبر و نخوت را از درونشان خارج ساخت و بقول معروف بادشان را پنچر کرد ، و سپس با این موجود به سخن پرداخت . در تحقق این گفتار ؛ نویسنده با یک عکس که توسط فضا پیمای وویجر از زمین گرفته شده ، در واقع می خواهد به این موجود بگوید که چه اندازه ای هستی و حالا که برادریمان را ثابت کردیم ، بیا و ارث و میراثمان را تقسیم کنیم .

بقیه در ادامه مطلب 

عکسی که در زیر مشاهده می شود ، عکسی است که فضاپیمای وویجر از زمین گرفته است. عکسی که زمین را در فضای بیکران نشان می دهد .  یک نقطه غبارآلود آبی ، تمام دنیایی است که در آن این همه جنایت رخ می دهد .

کارل ساگان فضانورد آمریکایی کتابی با عنوان همین عکس نوشته است . در قسمتی از این کتاب می خوانیم:

« عکس زمین از فضاپیمای وویجردوباره به این نقطه نگاه کنید. همین جاست. خانه اینجاست. ما اینجاییم. تمام کسانی که دوستشان دارید٬ تمام کسانی که می شناسید٬ تمام کسانی که تابحال چیزی در موردشان شنیده اید٬ تمام کسانی که وجود داشته اند٬ زندگی شان را در اینجا سپری کرده اند. برآیند تمام خوشی ها و رنج های ما در همین نقطه جمع شده است. هزاران مذهب٬ ایدئولوژی و دکترین اقتصادی که آفرینندگانشان از صحت آنها کاملا مطمئن بوده اند٬ تمامی شکارچیان و صیادان٬ تمامی قهرمانان و بزدلان٬ تمامی آفرینندگان و ویران کنندگان تمدن٬ تمامی پادشاهان و رعایا٬ تمامی زوج های جوان عاشق٬ تمامی پدران و مادران٬ کودکان امیدوار٬ مخترعان و مکتشفان٬ تمامی معلمان اخلاق٬ تمامی سیاستمداران فاسد٬ تمامی «ابرستاره ها»٬ تمامی رهبران کبیر٬ تمامی قدیسان و گناهکاران در تاریخِ گونه ما٬ آنجا زیسته اند٬ در این ذره غبار که در فضای بیکران در مقابل اشعه خورشید شناور است. زمین ذره ای خرد در مقابل عظمت جهان است.

زمین تنها جای شناخته شده است که قابلیت زیست دارد. هیچ جایی نیست٬ حداقل در آینده نزدیک که گونه بشر بتواند به آنجا مهاجرت کند. مشاهدات٬ بله٬ استقرار٬ هنوز نه. خوشتان بیاید یا نه٬ زمین تنها جایی است که می توانیم روی پای مان بایستیم.

گفته شده که فضانوردی تجربه ای است شخصیت ساز که فرد را فروتن می سازد. شاید هیچ تصویری بهتر از این ، غرور ابلهانه و نابخردانه نوع بشر را  در دنیای کوچکش به نمایش نگذارد.

این تصویر تاکیدی است بر مسئولیت ما در جهت برخورد مهربانانه تر ما با یکدیگر٬ و سعی در گرامی داشتن و حفظ کردن این نقطه آبی کمرنگ٬ تنها خانه ای که تاکنون شناخته ایم. »