شاهکاری از مهندسی سیویل

بنام خداوند جان آفرین            حکیم سخن در زبان آفرین

بنام خداوند جان و خرد             کزین برتر اندیشه برنگذرد

سلام بر همه مهربانان

شاهکاری از مهندسی سیویل

برای اینکه بدانیم که مهندسی سیویل یا همین عمران ما چه اندازه با اهمیت است و چه کارهای سترگی را انجام می دهد ، بطوریکه تقریباً می توان گفت دنیای بدون مهندسی سیویل یعنی دنیایی بدون تمدن . اصلاً همین لغت سیویل یعنی تمدن . اما مهندسی سیویل در دنیا کجا و مهندسی سیویل در مملکت ما کجا ؟ ما مانده ایم با  یک سازمان نظام مهندسی و یک به اصطلاح نظارت ساختمان حداکثر 5 یا 6 طبقه که اگر هم با هزار سلام و صلوات ، در حین اجرا فرو نزیرد یا ساختمان مجاورش را به قعر زمین فرو نکشد ، با ساختمانی مواجه هستیم که حداکثر عمر مفیدش 10 سال است . زیرا بعد از این ده سال ، تمام تاسیسات و نازک کاری آن آنچنان در هم می ریزد که اگر بخواهیم با دید اقتصادی به آن نگاه کنیم باید بعنوان یک کلنگی به آن نگاه کنیم .

بقیه در ادامه مطلب 

 تصاویر زیر مربوط به ساخت یک پل است که توسط یک گروه از مهندسین ساختمان در آمریکا احداث شده است . این پل حامل قسمتی از جادۀ اصلی شماره 93 ایالات متحده است که گرد نۀ جادۀ قدیمی در اطراف و بالای دیوارۀ سد را پشت سر می گذارد.

 

 

بعد از اتمام، این پل پیوندی بین ایالات نوادا و آریزونا خواهد بود.

در یک شاهکار برجستۀ مهندسی، دو کمان بتنی عظیم جاده را نگه میدارند که از دل صخره ها بیرون زده اند.

 

 

این کمانها تشکیل شده اند از 53 تکۀ جداگانه هر یک به طول 24 پا که در کارگاه پل، قالب ریزی و به سیلۀ بالابر تسمه ای (متصل به تیرک های فلزی موقت) بالا کشیده شده اند. در نهایت این کمانها بیش از 1000 پا طول خواهند داشت.

 

 

در حال حاضر این سازه شبیه به یک پل معلق معمولی به نظر می رسد. اما با کامل شدن کمانها، کابلهای نگهدارنده در دو طرف برداشته خواهند شد سپس ستونهای عمودی برای نگهداری جاده بر روی کمانها ساخته می شوند.

این پل به عنوان گذرگاه سد هوور شناخته شده، اگر چه عنوان رسمی آن پل یادبود مایک اُ کالگان- پت تیلمن است (یکی از فرمانداران بنیانگذار ایالت نوادا- فوتبالیسی از اهالی آریزونا که در افغانستان کشته شد). ساخت پل از سال 2005 آغاز شده و سال آینده به پایان می رسد. پیش بینی می شود روزانه 17000 خودرو سواری و کامیون از روی آن عبور کنند.  

 

 

ساخت سد در سال 1931 آغاز شده بود و بتن مصرفی آن برای ساختن جاده ای بین نیویورک و سان فرانسیسکو کفایت می کرد.

مسافت دریاچۀ تشکیل شده (دریاچه مید)، 110 مایل می باشد و مدت 6 سال طول کشید تا پر شود.  

 

 

جاده اصلی همزمان با این سد مشهور در سال 1936 گشوده شد.

 

 

یک توضیح اضافی : بالاترین نقطه روی نوار سفید دریاچۀ مید، سطح آب قدیمی دریاچه قبل از خشکسالی و پیدایش منطقۀ لاس وگاس می باشد.

 

 

این خط بیش از 100 پا ، بالا تر از سطح آب کنونی است.

به این میگن مهندسی !